Lotaryngia
to region położony w północno- wschodniej Francji, na granicy z Belgią,
Luksemburgiem i Niemcami. Jest kojarzony z elegancją, wspaniałą kuchnią, a
także z postacią Polaka – Stanisława Leszczyńskiego, który na mocy traktatu
wiedeńskiego objął Lotaryngię w dożywotnie posiadanie.
Kuchnia Lotaryngii to wykwintność i prostota w
jednym. Każdy tu z pewnością znajdzie coś, co zaspokoi jego smakowe wymagania.
Podstawowymi
składniki przystawek, zup czy dań głównych są ziemniaki i wędzony boczek, które
w
różnych kombinacjach często pojawiają się na francuskich stołach. Główne
specjały tego regionu to placek lotaryński (quiche lorraine) czyli tarta z kruchego ciasta zapiekana z
boczkiem, śmietaną i jajami oraz potée lorraine – coś w rodzaju naszego
kapuśniaku z mięsem i boczkiem. Nie
można nie wspomnieć także o tourte
lorraine. Jest to ciasto na ostro, przekładane mięsem, marynowane w białym
winie. Mieszkańcy Lotaryngii zajadają się także prosięciem w galarecie, karpiem
podawanym w solance z Saulx czy królikiem w mirabelkach.
Wędliny charakterystyczne dla tego regiony to andouille (kiełbasa z jelita grubego), boudin noir (przypominająca kaszankę) oraz salami.
Wędliny charakterystyczne dla tego regiony to andouille (kiełbasa z jelita grubego), boudin noir (przypominająca kaszankę) oraz salami.
Kuchnia
Lotaryngii to w dużej mierze produkty regionalne: owoce, rośliny zielone, grzyby i oczywiście sery. Często wykorzystywane są trufle i smardze, a
sałatka z mniszka lekarskiego jest równie znana jak placek lotaryński. Natomiast
najpopularniejszym serem jest produkowany z mleka krowiego Munster.
Jutro dalsza część podróży po Lotaryngii, podczas której w głównej roli znajdą się regionalne słodkości
i alkohole.
Autor: Patrycja Biecek
